Stan wojenny w Polsce

Gdańsk, 15 grudnia 1981 r. Wyprowadzenie czołgów na ulice miast miało zastraszyć polskie społeczeństwo.

Łódź, 13 grudnia 1981 r. Szturm ZOMO na siedzibę Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” Ziemi Łódzkiej.

Katowice, 16 grudnia 1981 r. Pacyfikacja strajku w kopalni „Wujek”, w wyniku której straciło życie 9 górników.

Warszawa, zima 1981/1982 r. Obecność wojska na ulicach była zjawiskiem typowym dla początkowych tygodni stanu wojennego.

Rewidowanie prywatnych samochodów przez milicję – codzienność stanu wojennego.

Kwidzyn, 14 sierpnia 1982 r. Pacyfikacja protestu w ośrodku dla internowanych. W okresie stanu wojennego władze internowały niemal 10 tysięcy osób, głównie działaczy „Solidarności”.

Satyra stała się popularną bronią w walce z reżimem, którego symbolem był generał Wojciech Jaruzelski, autor stanu wojennego i dyktator wojskowy

Gdańsk, 14 listopada 1982 r., przed blokiem, w którym mieszkał Lech Wałęsa. Manifestacja poparcia dla przywódcy „Solidarności” w dniu jego zwolnienia z internowania.

Lubin, 31 sierpnia 1982 r. Michał Adamowicz, jeden z trzech śmiertelnie postrzelonych przez ZOMO demonstrantów. Tego dnia, w drugą rocznicę powstania „Solidarności”, w całej Polsce odbyły się manifestacje uliczne, brutalnie stłumione przez milicję.

Warszawa, 3 maja 1983 r. Starcia uliczne w dniu nieuznawanego przez władze PRL święta 3 Maja.

Warszawa, 19 maja 1983 r. Pogrzeb maturzysty Grzegorza Przemyka, śmiertelnie pobitego przez milicjantów. Uroczystość zgromadziła tłumy i przerodziła się w jedną z większych manifestacji w okresie stanu wojennego.

Kraków, 22 czerwca 1983 r. Msza święta w czasie II pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny

Pomimo represji podziemna Solidarność działała przez całą dekadę i miała wpływ na upadek komunizmu nie tylko w Polsce, ale całej Europie Środkowo-Wschodniej.